Op de oudere modellen HD’s werden altijd spiraalveren in de koppeling toegepast. Men had indertijd gewoon niets anders en met de minimale vermogens van toen werkte het ook nog redelijk goed. Met de hedendaagse stand van de techniek is in een koppeling een spiraalveer toepassen ongeveer de slechtste keus die men kan maken.
Een spiraalveer oefent de meeste kracht uit als hij ingedrukt wordt en dat is dus het moment dat een motorrijder ontkoppelt, het koppelingshendel in knijpt en de koppeling vrij moet komen. Dezelfde veer oefent in uitgeveerde stand de minste kracht uit en dat is juist de situatie waarbij hij de meeste kracht op de koppelingsplaten uit moet oefenen om ze niet te laten slippen.
Bij spiraalveren in een koppeling zul je deze in uit geveerde toestand zwaar genoeg moeten afstellen om de koppeling niet te laten slippen tijdens het rijden. Het gevolg zal zijn dat je veel spierkracht uit moet oefenen om de koppeling in te knijpen. Naast dat je veel spierkracht in je handen moet hebben, zal ook het koppeling druklager, de koppelingskabel en het hendel zwaarder belast worden en daardoor sneller slijten.

Met het voortschrijden van de techniek werden in de loop der jaren betere oplossingen bedacht en ging men diafragmaveren toepassen bij koppelingen. Diafragmaveren zijn schotelveren die in rust de maximale druk op de koppelingsplaten uitoefenen. Als het koppelingshendel in geknepen wordt, “klikt” de veer door een dood punt heen en verliest zijn kracht. Hierdoor staat de berijder lekker ontspannen voor het stoplicht zonder veel kracht op het koppelingshendel uit te hoeven oefenen. Doordat de koppelingsveer in rust de maximale kracht uitoefent op de koppelingsplaten zal de koppeling ook niet slippen tijdens het rijden.
Je voelt het gelijk wanneer er in een koppeling gebruik is gemaakt van een diafragmaveer. Als je het koppelingshendel in knijpt, gaat dat de eerste twee millimeter wat zwaarder, dan ineens gaat de rest heel licht.
Een tweede voordeel is dat als een diafragmaveer over zijn “klikpunt” heen is, de hele veer zijn kracht verliest, terwijl een koppeling met losse spiraalveren nooit gelijkmatig naar buiten komt. Een kwaal is dan dat de koppeling niet goed vrijkomt omdat de drukplaat scheef naar buiten komt. Een diafragmaveer in de koppeling heeft dus erg veel voordelen!

Mooi natuurlijk dat men later betere koppelingsveren ging toepassen (vanaf 1984), maar wat nu als je een ouder model HD hebt en toch een comfortabele koppeling wilt? Geen probleem natuurlijk, tegenwoordig is haast alles te koop wat een Harley rijder wensen kan. Zo ook diverse kitjes om een oude koppeling met spiraalveren om te bouwen naar een moderne diafragmaveer. In dit geval gaan we met een WLD aan de gang, maar deze sets zijn er ook voor de Big twins met 4-bak. Ondanks dat de WL modellen een voetkoppeling hebben met voldoende slag, is ook hierbij een diafragmaveer een hele verbetering en wil je na montage nooit meer iets anders.
Na demontage van het primaire deksel, kun je de drie moeren van de tapeinden op de koppelingsnaaf los draaien en de drukring, de tien veren en de drukplaat demonteren. Als je zover bent, kun je net zo goed even de koppelingsplaten inspecteren, je ben er nu toch bij in de buurt. Als de platen nog goed zijn, gewoon weer terug plaatsen en daarop het kitje met diafragmaveer monteren. Als de platen slecht zijn, natuurlijk even vervangen. De boel alleen nog even afstellen en voortaan lachend koppelen. Mooi toch om de oudjes technisch wat te verbeteren en comfortabeler te maken?